Het afbranden van een deel van de maagwand kan tot aanzienlijk gewichtsverlies leiden

Een experimentele procedure die de honger vermindert door een deel van de maagwand te verbranden, kan bij mensen met obesitas een aanzienlijk gewichtsverlies veroorzaken.

In een kleine, zes maanden durende proef op mensen verlaagde de techniek, die een niet-invasieve techniek omvat die endoscopie wordt genoemd, de productie van ghreline, een hormoon dat de honger stimuleert. Deelnemers aan de proef verloren gemiddeld 7,7 procent van hun lichaamsgewicht. Eén van de 10 vrouwelijke deelnemers verloor bijna 26 pond, waardoor haar gewicht daalde van 209 naar 183 pond (lb).

“Obesitas is een chronische, progressieve, recidiverende en complexe ziekte”, zegt de hoofdauteur van het onderzoek, Daniel Maselli, MD, adjunct-directeur gewichtsverlies bij True You Weight Loss, een kliniek die eigendom is van artsen in Cary, North Carolina. “Deze procedure is een baanbrekende innovatie voor patiënten met obesitas die op zoek zijn naar veilige, effectieve en haalbare alternatieven voor invasieve chirurgie of levenslange medicatie.”

De onderzoekers zeggen dat de procedure op een dag een extra optie zou kunnen bieden voor patiënten die geen bariatrische chirurgie of anti-obesitasmedicijnen willen of niet in aanmerking komen, zoals Wegovy en Zepbound.

De onderzoeksresultaten, die nog niet zijn gepubliceerd in een peer-reviewed tijdschrift, zullen worden gepresenteerd tijdens de Digestive Disease Week-bijeenkomst van de American Gastroenterological Association, die van 18 tot 21 mei in Washington, DC wordt gehouden.

Maagslijmvliesablatie vereist geen chirurgische incisies

De experimentele behandeling, maagslijmvliesablatie genoemd, vereist geen operatie, maar omvat een klein apparaatje om het slijmvlies van het bovenste deel van de maag, bekend als de maagfundus, te ablateren of te verbranden.

Terwijl een patiënt onder algemene anesthesie slaapt, voert een arts een endoscoop (een flexibele buis met een camera) door de mond van de patiënt, door de slokdarm en in de fundus.

Eerst wordt zoutwatervloeistof in de maagwand geïnjecteerd om de onderliggende weefsels te beschermen. Vervolgens leidt de arts een katheter door de endoscoop naar de gewenste plek in de maag. Ten slotte verbrandt de arts met behulp van een methode die argonplasmacoagulatie wordt genoemd, voorzichtig het slijmvlies, de laag van de fundus waar de cellen worden aangetroffen die het hongerhormoon ghreline maken.

In dit onderzoek duurde de hele procedure één tot twee uur, maar Dr. Maselli schat dat de duur kan worden teruggebracht tot 45 tot 60 minuten naarmate beoefenaars ervaring opdoen. Patiënten kunnen de behandeling poliklinisch ondergaan, zonder dat een ziekenhuisopname nodig is, en kunnen dezelfde dag naar huis terugkeren.

Maagslijmvliesablatie kan de eetlust en de maagcapaciteit beperken

Wanneer het fundusslijmvlies wordt weggebrand, worden de cellen die ghreline aanmaken vervangen door littekenweefsel.

“Dit zorgt ervoor dat de fundus samentrekt, waardoor deze minder goed kan uitzetten als we een maaltijd eten, waardoor we verzadigd raken met een veel kleinere hoeveelheid voedsel”, zegt Maselli.

Drie maanden na de procedure ervoeren de deelnemers een vermindering van bijna 42 procent in de hoeveelheid maaltijd die ze moesten eten om zich vol te voelen.

De niveaus van ghreline zijn doorgaans hoger bij patiënten met obesitas, en stijgen wanneer mensen om welke reden dan ook afvallen, waardoor het moeilijk wordt om het gewichtsverlies vast te houden. In deze studie waren de niveaus van ghreline in de bloedbaan na de ablatie met 45 procent verminderd.

Een aanvulling op de gereedschapskist voor gewichtsverlies

Hoewel het onderzoek naar deze procedure zich nog in een zeer vroeg stadium bevindt, beschouwt Dan Azagury, MD, hoofd van minimaal invasieve en bariatrische chirurgie aan de Stanford University in Californië, de resultaten als veelbelovend.

“Obesitas is een heel moeilijke ziekte”, zegt hij. “We proberen al tientallen jaren goede therapieën te vinden om obesitas te bestrijden, en er zijn zoveel dingen die hebben gefaald. Eén therapie is misschien niet voldoende om de ziekte aan te pakken, dus deze aanpak kan bijdragen aan het arsenaal aan medicijnen, operaties en andere strategieën die we hebben om gewichtsverlies aan te pakken.”

Dr. Azagury, die niet bij het onderzoek betrokken was, voegt eraan toe dat de techniek relatief veilig is en niet tot complicaties heeft geleid. Mensen kunnen een paar dagen last hebben van milde gastro-intestinale symptomen (opgeblazen gevoel, krampen, brandend maagzuur en misselijkheid), die indien nodig met orale medicijnen kunnen worden behandeld.

De auteurs van het onderzoek erkennen dat er al vroeg na de procedure, tijdens de genezing van de fundus, een risico op maagzweren bestaat. Dit risico werd ondervangen door patiënten twaalf weken na de ingreep medicijnen tegen maagzweren te laten gebruiken en door medicijnen te vermijden waarvan bekend is dat ze zweren veroorzaken.

Volgens Azagury zijn er tests nodig waarbij meer patiënten over een langere periode betrokken zijn voordat deze optie algemeen beschikbaar kan worden voor het grote publiek.

“Dit zijn spannende tijden voor de aanpak van obesitas, en het feit dat er meer van dit soort therapieën beschikbaar zijn voor patiënten is een goed teken van hoop dat we deze aandoening eindelijk kunnen aanpakken”, zegt hij.