Ozempic en Wegovy kunnen het risico op Alzheimer bij diabetes type 2 verlagen
Voor de nieuwe studie onderzochten onderzoekers drie jaar aan elektronische medische dossiers van meer dan een miljoen Amerikanen die diabetes type 2 hadden en geen voorgeschiedenis van de ziekte van Alzheimer. Alle patiënten hadden ten minste één andere onderliggende gezondheidstoestand – zoals obesitas, hoge bloeddruk of hartaandoeningen – waardoor ze een goede kandidaat zouden zijn voor behandeling met semaglutide. Ze kregen allemaal Ozempic voorgeschreven of een van de zeven oudere medicijnen tegen diabetes type 2, zoals insuline of metformine.
Over het geheel genomen hadden mensen die Ozempic gebruikten 41 tot 67 procent minder kans om de ziekte van Alzheimer te ontwikkelen tijdens de onderzoeksperiode dan personen die andere medicijnen tegen type 2-diabetes gebruikten, volgens bevindingen gepubliceerd in Alzheimer en dementie.
Hoewel de studie niet bedoeld was om te bewijzen of en hoe semaglutide het risico op de ziekte van Alzheimer direct zou kunnen verminderen, is het mogelijk dat dit medicijn bescherming biedt tegen ontstekingen en zenuwcelbeschadiging in de hersenen die tot dementie kunnen leiden, zegt senior studieauteur Rong Xu. , PhD, professor en directeur van het Center for Artificial Intelligence in Drug Discovery aan de Case Western Reserve University School of Medicine in Cleveland.
“Bovendien behandelt semaglutide obesitas, diabetes type 2, hart- en vaatziekten, roken en alcoholgebruik, allemaal risicofactoren voor de ziekte van Alzheimer”, zegt Dr. Xu. “Semaglutide zou het risico op de ziekte van Alzheimer kunnen verminderen door zich te richten op deze beïnvloedbare risicofactoren.”
Ozempic profiteerde van mensen met verschillende gezondheidsproblemen
De voordelen van semaglutide bleven bestaan, zelfs toen onderzoekers keken naar verschillende subgroepen van individuen die vaak verschillende gezondheidsresultaten hebben.
Mensen met obesitas die Ozempic gebruikten hadden bijvoorbeeld 71 procent minder kans om de ziekte van Alzheimer te ontwikkelen, en het risico was 68 procent lager onder degenen zonder obesitas.
Op dezelfde manier hadden vrouwen die semaglutide gebruikten 78 procent minder kans om de ziekte van Alzheimer te ontwikkelen dan vrouwen die insuline gebruikten. Het risico op Alzheimer was 52 procent lager voor mannen.
Eén beperking van het onderzoek is dat patiënten slechts drie jaar werden gevolgd, en het is mogelijk dat de voordelen voor de hersengezondheid van semaglutide in vergelijking met andere geneesmiddelen tegen type 2-diabetes er na langdurig gebruik anders uit zouden kunnen zien.
Een ander nadeel van het onderzoek is dat het gebaseerd was op elektronische medische dossiers die ontworpen waren voor de facturering van de ziektekostenverzekering, waardoor sommige gevallen van de ziekte van Alzheimer mogelijk over het hoofd worden gezien. Onderzoekers misten gegevens van hersenscans die vaak worden gebruikt om te beoordelen of medicijnen veranderingen in de hersenen veroorzaken die verband houden met verbeteringen in de cognitieve functie.
Kunnen GLP-1-medicijnen voor gewichtsverlies de ziekte van Alzheimer voorkomen?
In het onderzoek werd ook niet gekeken naar tirzepatide, het hoofdingrediënt in de GLP-1-medicijnen Mounjaro en Zepbound.
Dat maakt het moeilijk te zeggen of de effecten van Ozempic op de hersenen specifiek zijn voor semaglutide of zich uitstrekken tot alle GLP-1-medicijnen, zegt Adam Gilden, MD, universitair hoofddocent interne geneeskunde aan de University of Colorado School of Medicine in Aurora. , die niet betrokken was bij de nieuwe studie.
“Ik denk dat we nog niet genoeg weten over de ontstekingsremmende eigenschappen van GLP-1-medicijnen om te kunnen zeggen dat dit de specifieke medicatieklasse is”, zegt Dr. Gilden. “Het zou interessant zijn om te zien of tirzepatide vergelijkbare preventieve effecten heeft in een grote database-analyse.”
Er is ook nog niet genoeg onderzoek om aan te tonen dat Ozempic of andere GLP-1-medicijnen direct de ziekte van Alzheimer helpen voorkomen, waardoor het voorbarig is om deze medicijnen voor dit doel voor te schrijven, zegt Riccardo De Giorgi, MD, DPhil, een klinisch docent in de psychiatrie aan de Universiteit van Oxford in Engeland, die niet betrokken was bij het nieuwe onderzoek.
“Hoewel ik kon begrijpen waarom sommige mensen dat zouden overwegen, moet ik benadrukken dat we geen klinische aanbevelingen kunnen doen op basis van het bewijsmateriaal dat momenteel beschikbaar is”, zegt Dr. De Giorgi.
