Zwarte vrouwen lopen meer kans om aan alle soorten borstkanker te sterven dan blanke vrouwen

Uit een nieuw onderzoek blijkt dat zwarte vrouwen vaker aan borstkanker overlijden dan blanke vrouwen, zelfs als ze tumoren hebben die behandelbaar zouden moeten zijn en een goede overlevingskans hebben.

Voor de nieuwe analyse bestudeerden onderzoekers gegevens uit 18 eerder gepubliceerde onderzoeken met meer dan 228.000 borstkankerpatiënten met verschillende soorten tumoren. Over het algemeen hadden zwarte vrouwen aanzienlijk meer kans om te sterven aan elk type borstkanker dan blanke vrouwen, volgens resultaten gepubliceerd in de Tijdschrift voor klinische oncologie.

Vooral bij de best behandelbare vormen van borstkanker wijzen de hogere sterftecijfers onder zwarte vrouwen op een kloof tussen wat artsen weten dat ze voor patiënten kunnen doen en de zorg die sommige patiënten daadwerkelijk ontvangen, aldus de hoofdauteur van de studie, Erica Warner, ScD, MPH, assistent-onderzoeker bij het Massachusetts General Hospital en universitair docent aan de Harvard Medical School in Boston.

“We weten dat zwarte vrouwen in de VS vanwege de erfenis en de aanhoudende effecten van structureel racisme gemiddeld een lagere sociaaleconomische status hebben, vaker onverzekerd of onderverzekerd zijn en zorg ontvangen van instellingen met minder middelen”, aldus Dr. Warner.

“Er is ook het probleem dat wanneer we meer kunnen doen om in te grijpen, om risico’s te verminderen, om kanker vroegtijdig op te sporen en om het met curatieve bedoelingen te behandelen, de kans groter is dat sommige mensen die voordelen ontvangen en anderen niet, en dat is waar verschillen ontstaan”, voegt Warner toe.

Rassenverschillen bestaan voor alle soorten borsttumoren

Hoewel borstkanker vaak als één ziekte wordt besproken, heeft het meerdere subtypes die verschillen in risicofactoren, behandeling en prognose. Deze subtypes worden gedefinieerd op basis van of de kankercellen hormoonreceptoren voor oestrogeen of progesteron dragen, die kunnen worden gericht op behandeling, en of ze HER2 (human epidermal growth receptor 2) hebben, een proteïne dat wordt geassocieerd met kankeragressiviteit en een ander potentieel behandelingsdoel is.

De studie identificeerde een grotere raciale ongelijkheid voor hormoonpositieve tumoren, met 34 tot 50 procent hogere sterftecijfers onder zwarte vrouwen dan onder blanke vrouwen. De sterftecijfers waren ook 17 tot 20 procent hoger voor zwarte vrouwen met moeilijker te behandelen hormoonnegatieve tumoren, waaronder zogenaamde triple-negatieve tumoren, zo bleek uit de studie.

“We hadden de hypothese dat we de grootste verschillen zouden zien in de meest behandelbare vormen van de ziekte, namelijk de hormoonreceptorpositieve tumoren,” zegt Warner. “Maar we zagen ook aanhoudende verschillen in de triple-negatieve tumoren.”

Dit onderstreept het belang van tijdige behandeling, zelfs voor triple-negatieve tumoren waarvoor beperkte gerichte therapieopties bestaan, zegt Warner. “Het vroegtijdig vinden van deze tumoren en ze snel behandelen is levensreddend”, zegt Warner.

Zwarte vrouwen krijgen niet de kankerzorg die ze nodig hebben

Het onderzoek was geen gecontroleerd experiment dat bedoeld was om te bewijzen of en hoe specifieke factoren de overlevingskansen van zwarte vrouwen rechtstreeks zouden kunnen verkleinen.

Toch leveren de resultaten nieuw bewijs dat zwarte vrouwen niet de zorg krijgen die ze nodig hebben om dezelfde overlevingskansen te behalen als blanke vrouwen met dezelfde typen borstkanker, zegt Katherine Reeder-Hayes, hoogleraar en hoofd van de afdeling borstkankeroncologie bij het UNC Lineberger Comprehensive Cancer Center in Chapel Hill, North Carolina.

“Voor de meeste zwarte vrouwen met borstkanker, komt het overgrote deel van de storingen die tot ongelijkheden leiden niet doordat de patiënt niet bereid was om iets te doen om hun kanker te genezen,” zegt Dr. Reeder-Hayes, die niet betrokken was bij de nieuwe studie. “Ze komen doordat ons zorgstelsel en de andere sociale systemen eromheen, zoals onze ziektekostenverzekering en medische onderwijssystemen, er niet in slaagden om de patiënt de mogelijkheid te bieden die hij nodig had om zijn kanker vroeg te ontdekken en deze zo effectief mogelijk te laten behandelen.”