Robert Francis Prevost, de nieuwe paus, de eerste Amerikaan

Voor het eerst wordt de troon van Pietro bezet door een man die aan de andere kant van de oceaan kwam, zoon van de Amerikaanse Midwest en zendeling in de buitenwijken van Peru. Robert Francis Prevost is de nieuwe paus. Een naam die tot gisteren alleen de insiders kende, vandaag op ieders mond. Stille, pragmatische, polyglot, met een verleden dat ruikt naar stoffige wegen, verborgen apiaria en canonieke rechtsboeken gelezen onder een vage lamp. Hij is de man die de traditie brak, de eerste Amerikaanse paus. Maar wie is echt deze man die weinig lacht, langzaam spreekt en het verhaal al herschrijft?

Robert Francis Prevost, die paus Leo XIV is, de eerste Amerikaan

Robert Francis Prevost is de naam die vandaag geschiedenis maakt. Hij is de nieuwe paus. Hij is het, de eerste Amerikaanse paus. Een gereserveerde maar vastberaden man, verlegen met de media maar invloedrijk in de Vaticaanse gangen, die uit de rand van de wereld – de Peruaanse stad Chiclayo – in het kloppende hart van de kerk zijn geland. Maar wie is echt Robert Francis Prevost, voorbij de rol en buiten de Cassock? Achter elke pontiff is er een persoonlijk verhaal gemaakt van roeping, studies, offers en in zijn geval ook van gesproken talen (zeven), missies in de zuidelijke wereld en stiltes vol betekenis.

Zijn naam was al enige tijd circuleren tussen de kardinalen verzameld voor het conclaaf, maar het is pas in de laatste uren dat hij de witte rook heeft veroverd. Een verkiezing die breekt met eeuwen van traditie: bij hem komt in feite voor het eerst in de geschiedenis van de kerk een man die in de Verenigde Staten wordt geboren, naar de pauselijke troon.

Van de Illinois tot de Andes: A Life on the Road

Robert Francis Prevost werd in 1955 in Chicago geboren. Hij groeit op in een katholieke en multiculturele familie die sterke waarden overbrengt, een diep toegewijde moeder en een vader die van lezen houdt: een combinatie die hem lijkt te hebben gevormd. Hoewel de Amerikaanse stad toen in volledige stedelijke en sociale expansie was, droomt de Young Prevost van een leven verre van schreeuwen. Na zijn studies aan de Villanova University in Pennsylvania en aan de katholieke theologische unie in Chicago, komt de keuze die alles zal veranderen: hij komt de Augustinianen binnen.

In 1985, slechts dertig jaar oud, vertrok hij als zendeling voor Peru. Daar, tussen de arme buurten van Trujillo en de moeilijkheden van de Chiclayo -gemeenschap, bouwt Prevost een nieuwe identiteit op: die van de “nabijgelegen vader”, die viert met zijn voeten in het stof en luistert naar bekentenissen tussen de hutten van modder. Een concrete roeping, maakte meer van aanwezigheid dan woorden.

In de tussentijd studeert hij, leert hij Canon Law, begeleidt roepingen en wordt zelfs benoemd tot kerkelijke rechter. Hij zal slechts voor korte periodes terugkeren naar Chicago, maar in 1999 werd hij tot provinciale superieur van de Augustinianen van de stad gekozen. Een paar jaar later zal hij hoofd van de hele wereldorde zijn, gevestigd in Rome: een rol die hem overal naartoe leidt – van India naar Nigeria – sprekend Italiaans, Spaans, Frans, Portugees en zelfs Duits en Latijn.

Verborgen passies (en het mysterie van zijn vertrouwelijkheid)

Ondanks dat hij in de schijnwerpers staat, blijft Robert Francis Prevost een laag profiel behouden. Zeer weinig interviews, geen autobiografische boeken, zeer weinig openbare toespraken vóór de verkiezingen. Maar degenen die de kans hebben gehad om met hem te werken, vertellen over een diep menselijke man, met een dunne ironie en immense liefde voor heilige muziek – met name voor Gregoriaans gezang en Bach. Er wordt gezegd dat de piano klinkt, en dat je in momenten van vermoeidheid jezelf graag isoleert om jezelf te isoleren met een boek in het Latijn.

Gepassioneerd door reizen, heeft hij altijd op verre bestemmingen gekozen: landelijke missies, afgelegen plaatsen, inheemse gemeenschappen. Hij bracht hele maanden door in kloosters zonder stromend water en sprak met gezinnen die met een paar dollar per maand leven. Dit is wat voor velen zijn authentieke spiritualiteit heeft gemaakt.

Je lijkt graag vroeg in de Vaticaanse tuinen te lopen, trekkingschoenen te dragen onder de Cassock, en dat heeft een passie voor bijen en bijenteelt, ontdekt tijdens zijn jaren in Peru. In een van de zeldzame persoonlijke verhalen zei hij: “Het cultiveren van honing is als zorgen voor zielen: het vereist geduld, respect en de kennis dat pijnstijgingen, maar het kan ook zoetheid brengen”.