Adolescenten die risico lopen op angst en depressie: de transitie van zorgdiensten is moeilijk

Deskundigen noemen dit een middenweg. Wanneer adolescenten met psychiatrische problemen de drempel van de kinderneuropsychiatrie overschrijden omdat ze opgroeien, lopen ze het risico verdwaald te raken in een soort ‘grijs gebied’.

En helaas behoort tot de risico’s ook de mogelijkheid dat u de behandelingen niet volgt zoals u zou moeten doen. Het zou één op de twee jongeren overkomen, als gevolg van de overgang van kinderneuropsychiatrie naar die voor volwassenen, die soms nog steeds abrupt, ongeorganiseerd en vervreemdend is. En helaas wordt het verliezen van de steun van therapieën zelfs nog problematischer, aangezien we ons in de meest delicate fase van het leven bevinden. Deze situatie werd gerapporteerd door de experts van de Italiaanse Vereniging voor Psychiatrie (SIP) ter gelegenheid van het nationale congres, dat vandaag in Bari wordt geopend.

Let op de borden

De adolescentie is een moment van fundamentele transitie en wordt vaak, al in de beginfase, een periode waarin mogelijke psychologische ‘ziekten’ zich manifesteren nog vóór hun explosie.

De vroege identificatie en behandeling van de meest fragiele en kwetsbare onderwerpen vertegenwoordigt de beste aanpak om het beste beheer van de meest complexe situaties te bevorderen. Uit onderzoek blijkt dat er in deze periode van het leven vaak sprake is van aanzienlijke psychische stoornissen zoals depressie en psychose.

Het is nu echter heel duidelijk dat waarschuwingssignalen met betrekking tot psychiatrische pathologieën zelfs eerder kunnen optreden en dat het daarom essentieel is om deze te identificeren.

De vroege identificatie en behandeling van de meest kwetsbare en kwetsbare personen vertegenwoordigt de beste therapie om de natuurlijke evolutie van de ziekte te veranderen of ernstiger aandoeningen op volwassen leeftijd en hun chroniciteit te voorkomen.

Het is essentieel om de tekenen van ongemak te herkennen, zodat u passende tegenmaatregelen kunt nemen. Er zijn bijvoorbeeld problemen bij het naar school gaan, er kunnen ’s ochtends hoofdpijn optreden, er wordt overmatige aandacht besteed aan eten en voeding. Vooral onder zeer jonge mensen kan er ook een neiging zijn om alleen te willen eten en fysieke prestaties te overdrijven.

Deze aandoeningen, bij kinderen en zeer jonge mensen, moeten ertoe leiden dat we erover praten met de kinderarts en vervolgens, indien nodig, specifieke behandelingen bespreken die uiteraard moeten worden gestart en vervolgens moeten worden voortgezet, waarbij het risico wordt vermeden dat we onderweg jonge mensen ‘verliezen’ die ondersteuning nodig hebben alleen maar omdat ze opgroeien.

Moeilijke overgangen

Uit een studie gepubliceerd in de BMJ Mental Health blijkt dat in Italië slechts 12% van de transities succesvol verloopt, de laagste waarde in Europa. In 22% van de gevallen zijn de ontwikkelingen onbekend en in slechts 26% wordt de continuïteit van de zorg gehandhaafd. Heel weinig, te weinig, ook in het licht van de toenemende geestelijke gezondheidsproblemen van tieners.

“De overgang van zorgdiensten van kinderneuropsychiatrie naar volwassenenpsychiatrie is nog steeds complex en kritisch – meldt Liliana Dell’Osso, president van SIP, hoogleraar psychiatrie aan de Universiteit van Pisa. De gevolgen kunnen rampzalig zijn voor de jonge patiënt die zich in het meest kwetsbare moment van zijn leven bevindt en in plaats van de continuïteit van de zorg een breuk lijdt”.

“Dit onvermogen om te slagen – aldus Emi Bondi, aftredend SIP-president en directeur van de DSM van het Papa Giovanni XXIII-ziekenhuis in Bergamo – riskeert het behandelproces in gevaar te brengen en, niet zelden, de klinische situatie te verslechteren, waardoor het risico op misbruik van psychoactieve stoffen, schooluitval en marginalisering toeneemt.”

Omdat er problemen zijn

“De discontinuïteit van de zorg wordt voornamelijk veroorzaakt door drie factoren – legt Dell’Osso uit: het gebrek aan specifieke diensten voor de overgangsfase; een duidelijke organisatorische kloof tussen kinderneuropsychiatrie en volwassenenpsychiatrie; en de toepassing van strenge registratiegrenzen die de continuïteit van de zorg onderbreken. Deze kritieke kwesties hebben een verwoestende emotionele en sociale impact, waardoor desoriëntatie in gezinnen ontstaat en een gevoel van verlatenheid en onzekerheid bij jonge mensen over de tijden en mogelijkheden van de overname.”

Desondanks vereist de huidige wetgeving dat jonge patiënten bij het bereiken van de leeftijd van 18 jaar het recht verliezen om te profiteren van diensten op het gebied van kinderneuropsychiatrie, inclusief het bezoeken van dagcentra voor adolescenten, waardoor de overgang tussen de verschillende zorgdiensten delicaat en complex wordt.

Het is echter jammer dat 75% van de psychische stoornissen vóór de leeftijd van 25 jaar begint, terwijl de overgang van voorzieningen voor minderjarigen naar die voor volwassenen nog steeds een van de meest kritieke momenten in het hele behandelproces is. Guido Di Sciascio, nationaal secretaris van SIP en DSM-directeur van de ASL van Bari, herinnert ons hieraan en geeft aan dat “je op je 18e niet plotseling volwassen wordt: je hebt gestructureerde, continue en gepersonaliseerde transitiepaden nodig die het nemen van de leiding, begeleiding en ondersteuning voor gezinnen garanderen”.

Maar structurele problemen zijn niet alleen afhankelijk van wetgeving. “Het slechte vermogen van de diensten om jongeren effectief feedback te geven – vervolgt Di Sciascio – kan ook worden toegeschreven aan het gebrek aan personeel en het gebrek aan voldoende adequate specifieke opleiding, wat op zijn beurt uitmondt in een gebrek aan technisch-specifieke vaardigheden”.